Von der Spitze
des Berges
die Schluchten
hinab
keiner
dem Gegenüber
dem anderen
im Tal
seine Träume
erkennt
Met één
stil
orkaan
gelijk
het dat
De geest is aangewakkerd
als je doorgaat
mijn ziel
gaand
Blijf je?
in de
zekerheid
in de
armen
van anderen
Zelfs als
de aanraking
uit je hand
ik iets
anders naar
afscheid
zegt
Av en
taus
orkan
lik
det
Sinnet stirret opp
hvis du går gjennom
min sjel
kommer
Bor du?
i
sikkerhet
i
armer
fra andre
Selv om
kontakten
fra hånden din
meg noe
andre til
farvel
sier
O jeden
milczący
huragan
równy
to
Umysł się podniósł
jeśli przejdziesz
moja dusza
dzieje
Zostajesz?
w
pewność
w
herb
od innych
Nawet jeśli
dotyk
z twojej ręki
mi coś
inne do
pożegnanie
mówi
Le aon
sàmhach
doineann
co-ionnan
an sin
stirs faireachdainnean
ma thèid thu troimhe
mo anam
a ‚dol
A bheil thu a ‚fuireach?
anns a ‚
cinnt
anns a ‚
gàirdeanan
bho dhaoine eile
Eadhon ma tha
an làmh
bho do làimh
dhomh rudeigin
eile gu
soraidh
ag ràdh
Av en
tyst
orkan
lika
det där
väcker känslor
om du går igenom
min själ
gå
Bor du?
i
visshet
i
armar
från andra
Även om
beröringen
från din hand
mig något
andra till
farväl
säger
Drei fremde Männer
haben den
Wohnsitz
der Erinnerung
besetzt
ein Mann
verliebt
in den anderen
der Gekreuzigte
ein Erbstück
hängt noch
immer in
der Stube
an der Wand